Neredesin Ey İnsanlık?

Neredesin Ey İnsanlık?

Yak yık kadın çocuk yaşlı demeden sivilleri masum halkı katlet, geride kalanları yaşamsal ihtiyaçlardan mahrum bırak, soykırım yap, yaptığın soykırıma kılıf uydur, dünya medyasını satın al, medya eliyle propaganda yap, çeşitli algılarla insanları etki altına al böylelikle her türlü katliamını meşrulaştır, kendini haklı gösterip tüm dünyayı yalanlarına inandır, yanında olmayanları iş birliği yaptığın yandaşların yardımıyla sindir, velhasıl her hâlükârda şeytana bile külahını ters giydir.

Nasıl şeytanca bir strateji ama? Şeytan bile şeytan olalı bu kadar şeytanlığı bir arada düşünememiştir. Bu zalimlerin yaptıklarına şeytan bile akıl sır erdiremiyordur.

Merhametten yoksun bu vicdansız zalimlerin ne yaptıkları katliamların sonu geliyor ne de bu zalimlere dünyada biri çıkıp da hop yeter artık diyebiliyor. Bu soykırımın sonlandırılması için atılan bir adım olmadığı gibi ne yazık ki kınamaktan öteye gidilemiyor.

Tüm dünyaya adeta bir soykırım filmi izlettiriliyor. Küçüle küçüle bir avuç toprağı kalan askeri polisi, tankı topu tüfeği olmayan bir ülke haritadan silinmek isteniyor.

Peki nerede insan hakları nerede savunucuları herkes filmin sonunda bir milletin nasıl yok edildiğini mi görmek istiyor?

İnsanların bakarken içinin sızladığı, gözlerinin yaşardığı, bakmak bile istemediği o acıklı görüntüleri o hüzün dolu fotoğraf karelerini bir millet, masum bir halk ne yazık ki yaşıyor.

Neredesin ey insanlık? Hani dini dili ırkı ne olursa olsun bütün insanlar birdi, hani sivillere masumlara hiçbir şekilde eziyet yapılması kabul edilemezdi?

Bu soykırım karşısında dünya neden sessiz kalıyor, dünya ülkeleri hala ne bekliyor, gözler önünde yapılan katliamları kimse umursamıyor mu yoksa?

Cümle âlem “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” moduna mı girdi yoksa?

Kahreden Fotoğraf

Bir fotoğraf gördüm ki görmez olsaydım,
Kuytu köşelerde gizlice ağlamaz olsaydım.
Hep gözlerimin önünde gitmiyor ki bir türlü,
Uykularım paramparça, kâbuslar bin bir türlü.
Dertliyim sanırdım o fotoğrafı görmeden önce,
Ne az şükrediyormuşum meğer, o andan önce.
Fotoğrafta bir çocuk ne üstte var ne başta,
Kurtarın beni diyor, gözlerindeki bakışta.
Ateşin başında ısıtıyor, minicik ellerini.
Allah teselli eder ancak, titreyen yüreğini.
Kimseler yok yanında belki de ailesi ölmüş,
Belli ki bu yaşında, tarifsiz acılar görmüş.
El bebek gül bebekken dünyada yaşıtları,
Hiç insanlığa sığar mı onun yaşadıkları?
“Bir yardım eli bekliyor, çaresizlik içinde,
Boşu boşuna bekliyor, gelmez nihayetinde.
Çünkü insanlar uyutulmuş çeşitli algılarla,”
Merhametliler baş edemiyor vicdansızlarla!
Arka planda; dümdüz olmuş, yıkılmış şehir,
Ölüm sessizliği var gibi, sanki hayalet şehir.
Belki de o fotoğraf son anlarıydı çocuğun,
Meleklerin kollarında cennete yolcuğun…
Ümit TÜKENMEZ
Mart 2024