Halk Edebiyatı Dergisi İnternet Sitesi
Yollar
Bazen kavuşmak, bazen ilerlemek bazen de kaçmak ya da geriye dönmek içindir yollar. Bakarken uzaktan sonu yokmuş gibi gelen, gözleri dolduran ya da hasretten yüreğimizi çarptırandır.
Şarkılar bestelenen, ağıtlar yakılan, özlemi dile getirendir yollar. Hasret demektir, gurbet demektir yollar. Şiirler yazdıran sözcükleri birbirine bağlayan. İki aşığı birbirine kavuşturan ya da ayıran. Yolların ardında bekleyen ya da beklenen olur.
Uzaklara bakıp ne hayaller kurulur!.. Gitmek ister de gidemez insan bazen o yollara. Seslenmek ister sesi çıkmaz. Belki de son ses haykırır ve bir daha ardına bakmaz. Ne kadar çok şey anlatır ve yaşatır yollar bize.
Hiç gelmeyecek olanı bekler bazen insan. Sonu olmayan ya da uçurumla biten yollara doğru ilerler bazen de, bile isteye koşarak gider. Gitse dönemez artık bilir ama yine de gider. Hiç olmayan yollar inşa eder bazen de gönlünde. Kendi çizer kendi oluşturur. Gider gider hep gider o yollarda. Hiç yorulmaz hep koşar. Nereye gittiğini, kime gittiğini bir tek kendi bilir. Nefesi kesilene kadar koşar, dağları aşar. Keşke yürüdüğümüz ya da koştuğumuz yolların sonunda istediğimizi bulsak. Yüzümüz gülse, umutlarımız çiçek açsa. Güzelliklere çıksa her yolun sonu. Mutluluk olsa, gülse herkes hiç gözyaşı olmasa.
Keşke şimdi ayrılık getiren mesafeler, sonrasında kavuşmaları getirse. Sonsuzluğa uğurlanan yolcuların yolu vardır bir de maalesef. Gidilir ama dönülmez o yollardan. Son kez geçilir omuzların üstünde. Adım adım acıyla ilerlenir. Bilir mi bilmez mi o yolcu olanı biteni o anlarda!.. Etrafında son yolculuğuna uğurlayanlar bilirler; bu son yoldur onun için, dünya yüzeyinde.
Ben, böyle giden bir yolcuyu uğurladım bir Temmuz sıcağında. Sol yanımı bıraktım kara toprağın altında. Sensiz geçen sekiz yıl Babam!..
Özlemine, hasretine alışılmıyor. Sadece tevekkül edip yokluğuna katlanıyor sevdiklerin. Bedenin yok şimdi ama sen hep bizimlesin Babam.
Yollarınızın sonunda kavuşmak, mutluluk olsun her daim.
Tülin Erol
Temmuz 2024/ İstanbul
