Korkma

KORKMA
Bugün kalemim biraz duygusal sevgili dostlar. Bu yüzden bugünkü yazım biraz sohbet, biraz dertleşme niteliğinde. Bir konu, bir ana fikir plânı yapmadım. Sadece içimdekileri size aktardım.

Geçen gün, akşam saatlerinde bütün sesleri susturdum; TV’yi, interneti kapattım. Zamanın getirdiği yalnızlığı da üzerime giyinince okunmak için sıraya dizilen kitaplarımın içinden bir tanesini seçtim.

Satırlar arasında gezinmeye başlayınca anılar sardı ruhumu, geçmiş günlere gittim. Hani şu meşhur (!) virüsün hayatımızda olmadığı günlere…

Sınıflarımız vardı eskiden, okullarımız, kurslarımız… Okudukça oturduğum koltuk, sınıflardaki sandalyelere dönüştü. Sessizliğin içinde arkadaşlarım belirdi. Beraberce konuşuyor, bir konu üzerinde tartışıyor, aralarda da çay içip sohbet ediyorduk…

Ne kadar da uzakta kalmış o günler, nasıl da alışmaya başlamışız yeni hayatımıza! Düşününce çok şaşırdım… İnsan ne garip bir varlık! Hangi durumda olursa olsun, hangi şartlar altında bulunursa bulunsun, önce yadırgasa da sonra zamanla alışıyor her şeye…

Sokaklarda maskesiz dolaştığımız, insanların birbirinden kaçmadığı, çocukların okullarda koşturup oynadığı o günler ne kadar da uzakta kalmış…

Mehmet Akif çıkıp gelse, ne derdi acaba halimize diye düşündüm. İstiklâl Marşı’nı “Korkma!” diye başlatan büyük şairimiz, “ne derdi acaba” dedim ve kalemimden şu satırlar döküldü sevgili dostlar:

AKİF OLSA DERDİ Kİ

“Korkma!” dedim ben size, bundan tam yüz yıl önce
Görüyorum ki şimdi, pısmışsınız iyice!

Duyduklarım doğru mu, anlatın bana hele?
Bir virüs salmışlar da kapanmışsınız eve!

Analar evladından köşe bucak kaçarmış
Gerçek mi duyduklarım, aklı olan şaşarmış?!

Sokaklara çıkarken ağızlarda maskeler
Sordunuz mu kimmiş o, görülemeyen eller?

Tek başına olsan da yürürken püfür püfür
Takmalıymışsın maske, yoksa yermişsin küfür!

Vermişler ahaliye “hes” diye bir numara
Onsuz her yer yasakmış, olsa da “yüznumara”!

İnsanlar evlerinde tek başına yaşarmış
Canı sıkılınca da TV’leri açarmış.

TV’ler sabah akşam, ölümleri verirmiş
Covitten kaçan insan yalnızlıktan delirmiş!

Okullar kapatılıp eğitim durdurulmuş
Öğrenci ve öğretmen bir camda buluşurmuş!

Şişmanlık almış gitmiş, gözler bozuluyormuş
İnsanlarsa korkudan tedavi olmuyormuş.

Güya hastaneler tıka basa doluymuş (?)
Virüs hastalığından herkes kırılıyormuş!..

Ah, benim evlatlarım, dinleyin beni, bakın!
Korku ile yaşanmaz, unutma bunu sakın!

Allah’tan geldik yine Allah’a dönüyoruz
Zamanı geldiğinde hepimiz ölüyoruz.

Sen tedbirini al da bırak sonra Allah’a
Sakınıyorken düşme korku mezarlığına!

İnanırsan güçlüsün, istersen bak atana!
Ne güneşler gömdük biz, bilir misin vatana!

Şimdiki savaş farklı, virüs olmuş silahı
Bizler yoktan var ettik, siz de bulun ilacı!

Savaşın şekli eğer değiştiyse bu çağda
Kalk! Çalış, terle, yorul! Lâyık ol sen atana!

Nursel Koçak