Halk Edebiyatı Dergisi İnternet Sitesi
Gül Vefası
Yazar : Gülseren Gül
“Elleri koynunda, yine süzgün bakıyor uzaktan.
Bir damla gözyaşına saklanmış,
Yılların sürmesi gözünde,
Duru ve berrak kokuyu arıyor,
Dağlanıyor yüreği,
Vefalar küf tutmuş.
Hisseder gibi oluyor ruhu,
Kulaklar dikiliyor hafızaya,
Bir bağlantı kurmak istiyor,
Arayıp bulmak istediği, o sabiyi.
Vefalar küf tutmuş.
Hani o has bahçede, gül dalına,
Hayalini süsleyen o bez beşiği asmıştı, Hıdırellez de.
O ilk göz göz geldiği, minik elleri tuttuğunda,
Kalbi nasılda çarpıyordu,
Vefalar küf tutmuş.
Mazinin gazel olmuş sayfaları,
Kır çiçekleri ve lalelerle süslensin.
Kahvenin telvesi güller çizsin,
Trenin son böğürtüsüne kadar.
Vefalar küf tutmasın,
Vefasızlıklar küllensin.”
