Halk Edebiyatı Dergisi İnternet Sitesi
“Her karanlık, kendi içinde bir ışık doğurur, yeter ki gözlerini kapatma…”
Mehmet Mücahit Yurteri
Gölgelerden Doğan Umut
İnsan, kaybedebilir her şeyini;
Servetini, sevdasını, hatta kendini…
Gökyüzü karanlık bir perde çekerken,
Kederin ağır nefesi dolar soluklara…
Umutsuz yığınlar örter yeryüzünü,
Gözler çaresizlikle dolu vadilerde kaybolur…
Karanlık, bir yelkenli gibi savurur umutları,
Sessizlik içinde yankılanır, dondurulmuş sesler…
Ama insan, ışıksız yaşamaya alışır,
Ama esarete asla boyun eğmez;
O, kadim sözlüklerde yoktur…
Her kapkara duvar,
Ardında titrek bir fener gizler…
Kara bulutların dokusu,
Bir gün mutlaka maviliklere teslim olur…
O an gelir ki,
Ufukta bir ışık hüzmesi,
Yeniden doğan bir sabahı müjdeler…
Bir kıvılcım yeter karanlıkları delmeye,
Uzaklarda parlayan bir yıldız,
Gelişini haber verir aydınlık çağların…
O aydınlık, bir anne gibi sarar;
Şefkatiyle korur yorgun ruhları…
Bakırköy, Nisan 2025
Mehmet Mücahit Yurteri
