Halk Edebiyatı Dergisi İnternet Sitesi
Gazze
Gazze’den bir sesler gelir yarısı çığlık.
Bir ana oturmuş göğsü dolu hıçkırık.
Der ki: “Yavrumu vurdu bu zalim öbeği.”
Kan akıyor gözlerinde yüreği kırık.
Yüksek bir uğultu iner gökten aşağı.
Bir ateş çemberi ki o zulmün kuşağı.
Nerede merhamet vicdan, hani insanlık?
Yemin etmiş bitirmeye zalim uşağı.
Gazze’den bir sesler gelir bebek ninnisi.
Kucağında ölü beden sallar annesi.
Ocağına düşürülmüş hain bombalar.
Seyre kalkmış bütün dünya bu neyin nesi!
Vahşetin hükmü revaçta, cesaret yitik.
Haksızlık balyozu iner, hak hukuk bitik.
Bir araya getirilmiş masum yürekler.
Emre muhatap kılınmış basılmış tetik.
Gazze’den bir sesler gelir babanın ahı.
Esir düşürülmüş masum Gazze sabahı.
Kin öfkenin yumağına mahkum edilmiş.
İşkence yuvası artık ikametgahı.
Prangaya vurulmuş şimdi insan hakları.
Savunanların giriyor şehre tankları.
Sözde medeniyet, sözde adalet, etik.
Karaya çalık yüzleri alın akları.
Gazze’den bir ses gelir Filistinli çocuk.
Ayağı çıplak üstünde yok giysi, gocuk.
Diyor ki: “Su bitti, açım, annem nerede?”
Bir değil daha binlerce böyle yavrucuk.
Sokaklar dağınık şehrin hali perişan.
Teslim olmuş yüreklerde sabırdı taşan.
Gazzeli olmak dışında ne suç işledi?
Bombanın altında bu, çaresizce koşan.
Gazze’den bir sesler gelir ismi yaralı.
Kiminin kolu kesik kiminin sarılı.
Gitmeyiz diyorlar bu vatan onların.
Bak şu topraklarda yatan yine buralı.
Yıkılmış duvarlar hastaneler yanıyor.
Fenerin önünde hekim can kurtarıyor.
Bu nasıl rahatlık bu ne umursamaz hal!
Bir kısım Batılı bak saçını tarıyor.
Gazze’den bir sesler gelir namı kahraman.
Namlu önünde bile dilemeyen aman.
Diyorlar ki: “Ölüm demek şehit olmaktır!”
Tarih kaydediyor bunu geçse de zaman.
Bu imanlı göğüslerde çıkan her bir ses.
Duymasa da eli kanlı vicdanı nekes.
Aksedecek yücelere yankı bulacak.
Gazze bizimdir diye verilen son nefes.
Özlem Korkmaz
