Halk Edebiyatı Dergisi İnternet Sitesi
“Zaman bazen bir bakışta durur, bir tebessümle sonsuzlaşır.”
Zaman Dururmuş
Zaman durur derlerdi,
Anlamazdım…
Nasıl durabilirdi ki?..
Saatin yorgun tik takları gibi mi?..
Yoksa bir rüzgârın aniden kesilişi gibi mi?..
“Vakti gelince anlarsın” derlerdi…
Gençtim…
Ömrün sayfaları ışık içinde açılırdı,
Günler neşenin ince tülünden süzülürdü,
Saat, dakika, saniye,
Bir yaprağın düşüşü kadar hafifti…
Hayat coşkun bir ırmaktı,
Ve ben, suyun içine bırakılmış bir yapraktım…
Ne zaman ki karşılaştım,
O, söze sığmayan hakikatle…
İşte o an durdu zaman…
Sessizlik, görünmez bir el gibi sardı dünyayı…
Bir çift mavi göz,
Gözlerimle hizalandığında…
Her şey denizden ödünç alınmış gibiydi,
Gök, suya karışmış,
Renkler silinmiş,
Mavi hükmünü sürmüştü dünyaya…
O gözler, dalgasız denizin ufkuydu,
İçinde kaybolsam mı, kendimi mi bulsam, bilemedim…
Ve ellerin ellerime değdiğinde,
Silinen renkler yeniden doğdu,
Dünya hiç olmadığı kadar canlıydı…
Solmuş bir çiçeğin yağmurla uyanışı gibi,
İçimde baharlar filizlendi,
Ve anladım…
Zaman, bazen gerçekten dururdu…
Mehmet Mücahit Yurteri
Bakırköy, Mart 2025
