Tag Archives: kendi içinde zıddıyla var olabilmiş. Hatırlamak değil kast ettiğim. Anlamsal ve varoluşsal bir durum söz konusu. Derin bir nefes alıyorum. Birkaç arı çiçeğe konuyor. Birazdan kahve içip

Unutmak Üzerine Rüzgarın saçlarını sıyırıp geçtiği, temmuzun öğlen sıcağı. Yan evden eşine seslenen bir kadının sesini duyuyordum. Cırcır böcekleri kendi halinde takılıyordu. Doğanın kendine has seslerinde, beni rahatlatan bir şey var. Belki de beklentisizce, oldukları haliyle kabullenme durumundandır. Nihayetinden insan, insandan bekler. Seslendiğinde baksın ister. Duyulmak ister. Görülmek ister. Oysa doğada durum öyle değildir. Sen istedin diye çiçek açmaz ağaçlar. …

Devamı