Halk Edebiyatı Dergisi İnternet Sitesi
Kibirceler Kafilesi
Vakar duruşunuz, yerdeki bakışınız;
Aynadaki kalbiniz görseniz ne çirkin.
Atıp durmaz, durmadan atarsınız.
İman, kuran dilinizde,
İnmemiş halen yüreğinize.
Merhamet, iyi düşünmek de ibadettir bilebilseydiniz keşke.
Camiler Allah’ın evi, dilediğini alır huzuruna…
Öyle demiş, böyle yapmış size ne!
Volkan olmuş, varmış konağına.
Savunması lâl olmuş gitti yurduna.
Ardında yüreği yangın yeri bir aile kaldı.
Utanmak diye bir fiil vardır hatırladınız mı?
Ne ar var sizde ne endişe!
Sanırsın cennetin anahtarı cebinizde.
Sussanız biraz ölür müydünüz?
Gıybetten salyalarınız bulaştı üzerimize.
Allah’ın rahmeti sonsuz, affı ise çok büyük.
Bilemeyiz beraati kimler aldı, kimler kaldı.
Sövmek için değil, duâ için varız.
Yaradan’dan ötürü yaratılanı severiz.
Sevmesek de yeremeyiz giden gitti.
Kalan sağlar bizleriz.
Umut ile korku arası sığınırız yüce Rahman’a…
Öğretmişti habibi.
Kibir cehennemden bir daldır.
Dalma küfre, güvenme kendine.
Bu dünya sadece bir an/dır.
Nurhan KARANFİL
