Halk Edebiyatı Dergisi İnternet Sitesi
Yaşamak Dediğin
En son ne zaman kendinle kaldın baş başa ?
En son ne zaman çay koydun kendin için?
Ne zaman bir kuşun kanadını seyrettin,
Ne zaman bulutların arasında hayaller kurdun ?
Unutuyoruz.
Yaşamayı unutuyoruz.
Nefes alıp vermeyi
Biraz oyalanıp günü doldurmayı
Yaşamak zannediyoruz…
Annemiz için uyanıyor ,
Babamız için çim biçiyoruz.
Öğretmenler için ders çalışıyor,
Patron için fazladan mesai yapıyoruz .
Görülmek için fotoğraflar paylaşıyoruz.
Makyaj tazelemek için aynalardayız.
Kaçımız kendimize, gerçekten bakıyoruz ?
Kendimizi, ruhumuzu ,kalbimizi dinliyoruz ?
Ne istiyorum hayattan diye sorguluyoruz ?
Neresindeyim bu yaşam sahnesinin içinde ?
Hangi rolleri kuşandım ben, diye düşünüyoruz ?
Bazen,
Kendine çay demle.
Kendini duy.
Kendine bak. İçine . Yüreğine.
Sakince ve yargısızca.
Bırak sana biçilen rolleri kenara.
Kucakla omuzlarındaki yükleri.
Yere indir yavaşça.
Yüzüne bak.
Çizgilerini sev.
Hayatın sana kattığı deneyimlerin izleri onlar.
İzlerinle güzelsin.
İnce belli bardağı al eline.
Gökyüzüne bak.
Yaşamak dediğin bir an.
Bırak, geriye dönüp bakmak
Sadece boyun ağrıtır.
Sen , kendin olduğun her an
Kendin olduğun kadar ,
Sevdiğin kadar,
Kalbin kadar varsın.
Yaşamak dediğin bir an.
Sakinliğin huzuru ellerinde.
Masmavi gökyüzünde kuşlar kadar özgürsün.
Yaşamak dediğin bir an
Ve sen
Yaşlanmak ile yaşamak arasında
Bir yerdesin…
Yaşamayı unutma.
Çünkü hayat, bir an , o da şu an.
Türkan Beyaz
